Dünyanın altı üstü aslında toprak ve hava diye düşünülebilir ancak, bu sözden kastımız ölümdür.
Hani sadede gel denir ya, bu da meselenin sadede gelmiş şeklidir. Şöyle bir bakıyorum da Allah'ın vaadi olan; "Küllü nefsin zaikatül mevt" (her canlı ölümü tadacaktır) ayeti nasıl da tecelli etmiş.
Milyonlarca, milyarlarca insan, canlı ölümü tatmış ve o kadar da tadacak. Görünen o ki sadece canlılar değil cansız maddeler dahi ölümü yaşamıştır. Eskimiştir, aşınmıştır, ufalanmıştır, sonuçta varlığından bir eser kalmamıştır.
Dünyanın altı üstü ölüm aslında. Bu noktada dünyanın ve ölümün bize anlatmak istediği bir mazmun var sanki!; üstü kapalı ancak dinlemek isteyene, algıları açık olana bir o kadar da net aslında. O da; bir başlangıcımız ve bir sonumuz olduğu, bunları da takdir eden bir yaratanın olduğu...
Bu yüzden bizim intikal etmemiz gereken nokta neden geldiğimiz, neden gidecek olduğumuz ve bizi sevk eden bir sevk-i ilahinin olduğudur. Bunlar olmazsa hasat boşa gider, bostan zaten bozuktur, bozulmaz, hatta buğday dahi başak, dane vermez, ağaç meyve vermez...
Dünyanın altı üstü ölüm, ölüm de en güzel nasihat dünyayı, ahireti sorgulamak ve anlamak adına, yanlışları doğrularla mübadele etmek adına. "Dünyanın altı üstü, sağı solu ölümse, düşünür her zaman Rabbi, kimin aklı selimse". Ölümün de aslında bir diğer vechi Allah'ı ve ahireti düşündürmesi, insana hayatı hakkında bir muhasebe yaptırmasıdır.
Dünyanın altını üstünü toprak ve havadan teşkil zanneden materyalist zihinlere duyurulur; dünyanın asıl altı üstü ölümdür her ne kadar bu gerçeği kabullenme noktasında inkara bile gitseniz de... Bu anlayış kaybettirmez kazandırır insanlara. Kazanmayı kim istemez ki?
Kayseri andolu Haber
